Schizofrenia uznawana jest powszechnie za chorobę osób dorosłych. Towarzyszą jej halucynacje, depresja, poczucie izolacji, otępienie emocjonalne, wycofanie społeczne czy zaburzenia poznawcze. Często wspomina się o czynnikach ryzyka, jakimi są długotrwały nadmierny stres czy używanie środków psychoaktywnych. Niewiele natomiast mówi się o przypadkach tej choroby u dzieci.

Schizofrenia u dzieci może wystąpić w jednej z trzech postaci:

• prostej
• katatonicznej
• paranoidalnej

Schizofrenia uniemożliwia dzieciom przejście prawidłowego procesu socjalizacji, nie pozwalając im na społeczne przystosowanie się.

Diagnoza schizofrenii u dzieci

Diagnoza schizofrenii dziecięcej opiera się na wywiadzie psychologicznym. Wśród objawów, które mogą niepokoić znajdują się: trudności w rozróżnianiu fantazji i rzeczywistości, halucynacje wzrokowe i słuchowe, zabawy z wyimaginowanymi przyjaciółmi przy równoczesnych trudnościach w zawieraniu rzeczywistych przyjaźni, skrajne nastroje, lęki napadowe, problemy społeczne.

Jednym z najbardziej charakterystycznych objawów schizofrenii u dzieci jest brak reakcji na bodźce zewnętrzne mimo posiadanej świadomości ich występowania.

Jak widzimy, niektóre z wymienionych wyżej objawów mogą stanowić spontaniczne i niechorobowe zachowania dziecięce. Stąd właśnie diagnoza całego zespołu zaburzeń, jakie składają się na schizofrenię u dzieci, jest bardzo trudna.

Bezpośrednie przyczyny zachorowania na schizofrenię nie są jeszcze znane. Wiadomo, że ryzyko wystąpienia zaburzeń zwiększa się u jednostek narażonych na długotrwały stres i nadużywających środków psychoaktywnych. Istnieje także prawdopodobieństwo, że schizofrenia jest chorobą warunkowaną genetycznie.

W leczeniu schizofrenii dziecięcej stosuje się farmaceutyki o możliwie najmniejszym prawdopodobieństwie wystąpienia skutków ubocznych.